Με ξόρκια που διαλύουν την αιθάλη και ξαστερώνουν
την όραση πέρασαν τα χρόνια.

Το ένα μου χέρι ύψωνα σε πολιτείες γυάλινες με ανθρώπους
που απ’ το «χωρίς» προτίμησαν το «με»
αναρριχώμενο ιστίο επάνω από την θύελλα
την έλευση προφήτευε μιας νέας φράσης άφθαρτης
- πώς λέμε Εύκλειτος Πόνος -
Στ’ άλλο μου χέρι κράταγα μια εξαρθρωμένη κούκλα
άνεργα τα μάτια της διαιώνιζαν
σε χρόνους παρατατικούς τεμαχισμένων
εικόνων ράκη

Κι εσύ πάντα εκεί να με παιδεύεις
Σαν πετραδάκι στο παπούτσι να με ακολουθείς
Σταμάτα πια να με ρωτάς
Τι με ρωτάς, κουράστηκα
Πού θες να ξέρω με τι ριμάρει το «θυμάμαι»;