Μας κοιτάζουν

με μάτια ιδρωμένα

στις θεατρικές ανάσες τους

λικνίζοντας τα λόγια

ύστερα γυρίζουν πρόσωπο αργά

σα να `ταν οι ώρες μας δικές τους

και τα καρφιά ξεκολλάνε απ’ τη λήγουσα

όπως τότε που φωνάζαμε

φτου ξελευθερία

κι εννοούσαμε

τη μοναδική θάλασσα που μας γνώριζε