Άδειο το βράδυ, με έχει βάλει
ο έρωτας σου στο σημάδι.
Χιλιάδες όνειρα είχα πλάσει με εσένα
μα έμεινα μόνος να μετράω απωθημένα.

Γιατί να δύσεις;
Ποιος τις αγάπες μετατρέπει σε αναμνήσεις;
Πολλά τσιγάρα και συντροφιά μου μία παμπάλαιη κιθάρα.
Θ’ αλλάξω πλάνο, απ’ τα συντρίμμια μου θα αναδυθώ επάνω,
θα ξαναζήσω , όσα με γκρέμισαν, θα τα γκρεμίσω.

Δες ξημερώνει,
έφυγε η νύχτα απ’ της ψυχής μου την οθόνη
Χαμογελάω, αλλάζω δρόμο κι ας μη ξέρω που θα πάω
Σ’ αφήνω πίσω, όλα όσα έχασα θα τ’ αποκτήσω.
Και τώρα γεια σου, πίνω άσπρο πάτο τα όνειρα μου… στην υγειά σου...

Ανούσια βράδια, αναζητάω
τα φιλιά σου τα ρημάδια.
Το μέλλον μου είχα θεμελιώσει με εσένα
κι είχα σε δέντρο τα αρχικά μας χαραγμένα.

Γέμισες πέτρες
αντί για τόξα, του έρωτα μας τις φαρέτρες.
Και τις πετούσες πάνω στο τζάμι της καρδιάς μου και γελούσες.
Μα δε θα σπάσω, σε μια νέα αγκαλιά θα σε ξεχάσω
θα ξαναζήσω όσα με τσάκισαν, θα τα τσακίσω.