Τις νύχτες, στο `πα, μην περνάς
με το βαθύ σκοτάδι ,
βγαίνει περίπολο ο καημός
κι η τρέλα παραγάδι ,
στο προσκεφάλι μου αλυχτούν
εφτά σκυλιά του Άδη.

Νά `ρχεσαι, αυγούλα, μάτια μου
που γλυκοξημερώνει
να μου κεντάς τα σωθικά
μ’ ένα γλυκό βελόνι

να στάζει αίμα η ψυχή
να βάφει το σεντόνι
με της ψυχής το αλίμονο
στο μαύρο καταχείμωνο.

Τις νύχτες, στο `πα, μην περνάς
είναι βαριά η νύχτα,
είναι φονιάς και κυνηγός
βγάζει και ρίχνει δίχτυα
κι αλίμονό σου αν δεν μπορείς
ν’ αντέξεις την αλήθεια.