Γιάιντα πηγαίνω στο χωριό αφού στο μεσοστράτι
γιαγέρνει η σκέψη μου να βρει στσ' αγκάλες σου ραχάτι.

Ξανοίγω τον ορίζοντα δε φανερεύει πράμα
γιαγέρνω πάλι και περνώ τη νύχτα με το κλάμα.

Την ομορφιά σου συναντώ σ' ένα λουλούδι απάνω
μα να το κόψω δε μπορώ, ψηλά 'ναι δεν το φτάνω.

Ότι κι αν πω μου φαίνεται θα 'ναι για σένα λίγο
γι' αυτό σωπώ κι αρέσει μου μόνο να σε ξανοίγω.

Ήταν αγρίμι κι έλεγα άιντε και μέρωσα το
μα πάνω που το σίβασα έφυγε κι έχασα το.

Θεριό μερώνω και κλουθά πίσω μου σαν το σκύλο
πως να μην παραπονεθώ που δεν με κάνεις φίλο.

Όλη τη νύχτα η σκέψη μου δίπλα σου θα κοιμάται
ξύπνα κουβέντα πιάνε τση να μην παραπονάται.

Εγώ το νου μου συνεχώς απάνω σου τον έχω
σαν το κοπέλι το μικιό μη πέσει την προσέχω.

Εξέγνοιασα και δε ρωτώ κι όμως μου φεύγει πάλι
η σκέψη μου και ξενυχτά στη δροσερή τζη αγκάλη.

Μέσα στη φαντασία μου θεά σε ζωγραφίζω
κι αγάπησα σε κοπελιά χωρίς να σε γνωρίζω.