Την άνοιξη χανόσουνα
φθινόπωρο ερχόσουνα
και γύρευες λιμάνι
με ποιητές μετριόσουνα
σε όνειρα ξεχνιόσουνα
ζωή με μοβ μελάνι
κι έλεγες πάντα “δεν μπορώ
δεν έχω σοβαρό σκοπό
θέλω να ζήσω τη ζωή μου σαν πουλάκι
ο χρόνος παίζει με πεσούς
ο πιό σοφός απ’ τους σοφούς
ν’ ακούς και λίγο Χατζιδάκι”
τα λάθη σου τα πλήρωσες
το χρέος σου ξεπλήρωσες
χρυσάφι και ρουμπίνι
με χίλια δυό καμώματα
μ’ αγάπες και φιλιώματα
που η ζωή σε ντύνει