Ένας αλήτης που σπίτι πια δεν έχει
και με τη σκέψη τη δική σου ξενυχτάει,
του χωρισμού σου το αδίστακτο μαχαίρι
μέρα και νύχτα δίχως λύπη με χτυπάει.

Με καταδίκασες να σε θυμάμαι
και με τη σκέψη σου να μη κοιμάμαι.
Με καταδίκασες να σε θυμάμαι
δικός σου αιχμάλωτος και σκλάβος πάντα να ‘μαι.

Μες στην καρδιά μου ο πόνος σου ριζώνει
και δεν μ’ αφήνει στιγμή να ησυχάσω
κι όσο μου λείπεις εκείνος μεγαλώνει
κι εγώ κοντεύω στη τρέλα πια να φτάσω.

Με καταδίκασες να σε θυμάμαι
και με τη σκέψη σου να μη κοιμάμαι.
Με καταδίκασες να σε θυμάμαι
δικός σου αιχμάλωτος και σκλάβος πάντα να ‘μαι.