Άνοιξα παράθυρα, άνοιξα τις πόρτες
κι άφησα τη σκέψη μου να με κάνει βόλτες.
Τα λευκά μου φόρεσα, βγήκα στο μπαλκόνι
όσο και να πόνεσα κοίτα ζω ακόμη.

Δε φυλακίζονται τα όνειρα, μ’ ακούς,
σαν τα πουλιά πετάνε μες στους ουρανούς.
Κόντρα στον άνεμο και σ’ όλους τους καιρούς
σε δυνατές φωνές κι αόρατους εχθρούς.

Έδιωξα τα σύννεφα ήλιο να κοιτάζω
σύνορα στα θέλω μου κι όρια δε βάζω.
Έπεσα, σηκώθηκα κι είπα προχωράω
τα φτερά μου κόπηκαν όμως δες πετάω.

Δε φυλακίζονται τα όνειρα, μ’ ακούς,
σαν τα πουλιά πετάνε μες στους ουρανούς.
Κόντρα στον άνεμο και σ’ όλους τους καιρούς
σε δυνατές φωνές κι αόρατους εχθρούς.