Στάσου διαβάτη μια στιγμή
γιατί άνθρωπο δεν βρίσκω,
να γίνεις μάρτυρας προτού
γι αυτήν να ξεψυχήσω.

Αγάπη που έγινες φωτιά
κάψε με να ξεχάσω,
μονάχα με τον θάνατο
ίσως και ησυχάσω.

Καπνίζοντας παραμιλώ
μονάχος σαν βαδίζω,
περνώ τις νύχτες σε σταθμούς
δίχως πια να ελπίζω.

Αγάπη που έγινες φωτιά
κάψε με να ξεχάσω,
μονάχα με τον θάνατο
ίσως και ησυχάσω.