Σηκώνομαι νησί
μέσα από χάρτη βουβό
με ρίζες του νερού σκοτεινές
και σιωπές ιερές του θανάτου

Κρατώ νωπό τον πηλό
να υψώσω φύλλα κι αναρριχητικά
πορφύρα ψυχής σε πέτρινους κήπους
χορτάρι του νου μου ασύλητο

Τραυλίζουν πένθιμα σύμφωνα
στο γαλάζιο που μʼ έθρεψε
στο αχ που ολοένα με ταξιδεύει
Μου λείπει καιρός που σʼ αγαπώ
πόθος αμίλητος
και χώματα της πατρίδας ασύρματα

Τις πληγές δεν μπορεί κανείς να σʼ τις πάρει

Μετρώ τον καιρό που λυγίζει στις άκρες
κι εκείνο που μέσα μου μεγαλώνει
καθώς ανεβαίνει ο ήλιος
και γλιστρούν καλοκαίρια πάνω σε ρόδες ζεστές