Με τα παράθυρα ανοιχτά
Ας ήταν να κοιμάσαι
Ο ύπνος να σε παίρνει
Χωρίς βαλεριάνα
Σαν το μεγάλο έρωτα
Αλήθεια ποιον θυμάσαι
Το κούτελο σου φέρνει
Φιλί από τη μάνα

Τα μάτια που ήσυχα κοιτάζουν
Ήσυχα σε σκοτώνουν
Και όσοι δείχνουν να δειλιάζουν
Στο τέλος προχωρούν
Γι ´αυτό τα χέρια σου φοβούνται
Που την πληγή ματώνουν
Γι ´αυτό τα πόδια σου εκδικούνται
Που δεν υποχωρούν

Μ´όλα τα αστέρια εξοχής
Να έχεις για σεντόνι
Η γη θα είναι στρώμα
Τη νύχτα αυτή του θέρους
Είναι το τέλος μιας αρχής
Ο σπόρος που φυτρώνει
Η ρίζα του στο χώμα
Είν´ η αρχή του τέλους