Κι αν του Μυρτώου το νερό είναι αλμυρό
Ο κήπος είναι, ο κήπος είναι ανθηρός
Κι αν ο αγέρας σπρώχνει ζόρικα και βίαια
Αυτός ανθίζει άσπρο ροζ σαν βουκαμβίλια

Για μια στιγμή...

Να μια τρελή καρδιά που όλο πεφτει και χτυπά
Μες του ονείρου τη σκαριά να παγιδεύεται ξανά
Μες τη φουρτούνα του βοριά να μην γραπώνει πουθενά
Και όμως πάλι να τολμά κι απ’την αρχή να ξεκινά

Να μια τρελή καρδιά που ποτέ δεν παύει να αγαπά
Με δίχως λόγια να μιλά μέσα στης τίγρης τη ματιά
Που όλο γδύνει την ψευτιά και ρίχνει πάγο στη φωτιά
Φυτρώνει ρίζα στη πλαγιά κι ανθίζει πάλι ζωηρά