Στου ήλιου την ανατολή μια αχτίδα ξεχωρίζει
που μπαίνει και κεντά βαθιά
την άπονη σου την καρδιά,
που μπαίνει και κεντά βαθιά
την άπονη καρδιά σου.

Του χειμώνα συννεφιά απ’ τον ήλιο αγκαλιά
κι άσε τη σκληρή καρδιά να μετανοήσει
κι άσε τη σκληρή καρδιά μου να μετανοήσει.

Χαράματα και δειλινά
ψηλά ο ήλιος, χαμηλά
την αγάπη στην καρδιά
ποτέ μη τη χαλάτε.

Στου ήλιου την ανατολή μια αχτίδα ξεχωρίζει
που μπαίνει και κεντά βαθιά
την άπονη σου την καρδιά,
που μπαίνει και κεντά βαθιά
την άπονη καρδιά σου.

Μα καρτερώ να ξαναρθεί για μένανε η δύση
κι ο ήλιος να μην ξαναβγεί
και η καρδιά να σβήσει
κι ο ήλιος να μην ξαναβγεί
και η καρδιά να σβήσει.

Χαράματα και δειλινά
ψηλά ο ήλιος, χαμηλά
την αγάπη στην καρδιά
ποτέ μη τη χαλάτε.