Με μάτια δακρυσμένα
στην ερημιά
γυρίζω και φωνάζω
μ’ απονιά, μ’ απονιά, μ’ απονιά.

Από αγάπη είμαι χαμένος
στο ντουνιά, στο ντουνιά,
στο ντουνιά.

Μ’ άφησε με το κλάμα
ένα πρωί
και λιώνω με τον πόνο
στη ζωή, στη ζωή, στη ζωή.

Από αγάπη είμαι χαμένος
στο ντουνιά, στο ντουνιά,
στο ντουνιά.

Σαν δέντρο μες στο χιόνι
και στο βοριά
έτσι κι εμένα είναι
η καρδιά, η καρδιά, η καρδιά.

Από αγάπη είμαι χαμένος
στο ντουνιά, στο ντουνιά,
στο ντουνιά.