Έρημοι δρόμοι, μένουμε μόνοι
Κι εσύ χαρίζεσαι
Στου αστυνόμου το δακρυγόνο
Κι εσύ μου κλαίγεσαι

Και σε προσμένει το πρώτο βλέμμα
Που δε σε κοίταξε
Τ’ αυγερινού, το πρώτο αίμα
Που πάνω σου έσταξε

Σε χάλκινα δωμάτια ανάγλυφες μορφές
Αλήθεια είπα, τα μάτια σου
Και νίκησες το χθες

Μες τα συρτάρια βρίσκω σημάδια
Σιωπές και κρύβεσαι
Πόλεις μου γνέφουν στο παραθύρι
Το φως σου θλίβεται