Μ’ ένα παλιό μοτοσακό
έβγαινε κάθε βράδυ
εκείνος που δε γέλαγε
και μοναχός του πέρναγε
μαύρος σαν το σκοτάδι.

Δοκίμαζε το γκάζι του
και κένταγε τη σέλα
κι όλο τις μπότες γυάλιζε
κι ακίνητος εκάπνιζε
μπρος στα παλιά μπορντέλα.

Την ίδια ώρα γύρναγε
χωρίς να αλλάζει δρόμο
σαν άγαλμα στεκότανε
κι έμοιαζε σαν να ‘ρχότανε
από τον άλλο κόσμο.

Στα γκρίζα τα χαμόσπιτα
κόκκινη παραμάνα
κι έλεγαν στο μοτοσακό
πέρασε σαν αερικό
ο χάρος κι η πουτάνα.

Κι απ’ το υπόγειο βαθειά
στον κινηματογράφο
ακούγονταν ρεμπέτικα
αργόσυρτα ζεϊμπέκικα
και η ζωή εν τάφω.