Μες στην ερημιά
μόνη κι έρμη η κυκλαμιά
με ελπίδα και χαρά καμιά.

Πάντα καρτερώ
απ’ το μακρινό καιρό
τη δική σου σκιά να βρω.

Βιάσου να 'ρθεις, βιάσου
μια φωτιά πάντα αναμμένη
την πικρή καρδιά σου
τα φωτάκια θα ζεσταίνει.

Τα γλυκά φιλιά
μου ‘φυγαν σαν τα πουλιά
μέσα από την αγκαλιά.

Τώρα τις νυχτιές
κόβουν απ’ τις κορυφές
δεν ανάβουν πια οι φωτιές.

Θα σε περιμένω
όσα χρόνια κι αν αργήσεις
με κεριά αναμμένα
για να έρθεις να τα σβήσεις.

Μες στην ερημιά
μόνη κι έρμη η κυκλαμιά
με ελπίδα και χαρά καμιά.