Στη γωνιά του δρόμου περιμένω πάλι
όπως κάθε σούρουπο και βράδυ,
για να δω δυο μάτια
που είναι σαν διαμάντια
και σκλάβο μ' έχουν κάνει.

Μου 'γινες συνήθεια
σου το λέω αλήθεια
σαν τον αέρα που αναπνέω,
είσαι μια αχτίδα
μες στην καρδιά μου
κορίτσι μου ωραίο.

Παίρνω το δρομάκι
κάθε που βραδιάζει
και στη γωνιά με βγάζει,
με τραβάει το βήμα
δίχως να το θέλω
κοντά σου να 'ρθω πάλι.

Μου 'γινες συνήθεια
σου το λέω αλήθεια
σαν τον αέρα που αναπνέω,
είσαι μια αχτίδα
μες στην καρδιά μου
κορίτσι μου ωραίο.