Έρωτα θανατηφόρε είσαι το μοιραίο τραύμα
πως αντέχω ώρες-ώρες μακριά σου είναι θαύμα.
Έρωτα θανατηφόρε πώς να σ’ αντιμετωπίσω
όλοι οι δρόμοι ανηφόρες δεν μπορώ να προχωρήσω.

Βγες από μέσα μου τώρα,
βγες να πονάς άλλο σώμα,
βγες οι πληγές μου ακόμα
είναι από σένα ανοιχτές.
Που δεν έχουνε κλείσει φταις,
γατί μ’ έχεις αφήσει, δες,
με φιλιά αναμνήσεις
λείπεις κι έχω παραισθήσεις.

Έρωτα θανατηφόρε τίποτα δε σε νικάει
δύσκολες οι νύχτες όλες τώρα που δε σ’ έχω πλάι.
Έρωτα θανατηφόρε φύγε μέσα απ’ τ’ όνειρο μου
βρήκες ανοιχτά και μπήκες στην καρδιά και στο μυαλό μου.

Βγες από μέσα μου τώρα,
βγες να πονάς άλλο σώμα,
βγες οι πληγές μου ακόμα
είναι από σένα ανοιχτές.
Που δεν έχουνε κλείσει φταις,
γατί μ’ έχεις αφήσει, δες,
με φιλιά αναμνήσεις
λείπεις κι έχω παραισθήσεις.

Παρακάτω η ζωή μου δε πάει
σ’ αγαπάω κι αυτό με πονάει,
η μορφή σου τα βράδια γυρνάει
και ανάβει φωτιές.