Μιλούν για σένα οι στίχοι μου
κι η μελωδία σκοντάφτει στη φωνή
και σπάει.

Δύσκολη γέννα στα στήθη μου
η κάθε ανάσα φιμώνει τη σιωπή
και πάει.

Έγιναν οι δείκτες μια θηλιά
κλείνει όσο γυρίζουν πιο σφιχτά
πετά.
Σαν άγραφη σελίδα από χαρτί
η μέρα μου στη θύελλα της λύπης
μου λείπεις.

Πουλί θα γίνω ένα πρωί
κι όπως θα φεύγω
τα φύλλα που πετούν θα βρω.

Θα φτιάξω χέρια
με το χαρτί να σ’ αγκαλιάζουν
να φέρνουν αν διψάς νερό.

Δεν θα είναι οι δείκτες πια θηλιά
σαν αγάπη ο χρόνος θα κυλά
ξανά.
Κι οι άγραφες σελίδες σαν κομφετί
θα πέφτουν στον απόηχο της λύπης
μου λείπεις.