Όλα κυλούν στο μυαλό μου πιο αργά
στο πρόσωπό μου ο χρόνος σταματά.

Όταν με πιάνουν κρίσεις πανικού
κι η καρδιά μου χτυπάει με μανία,
όταν βουλιάζω στης κατάθλιψης τα μαύρα νερά
εκεί που υπάρχει μια πένθιμη ηρεμία.

Το ερώτημα δεν είναι να ζει κανείς ή να μη ζει
αλλού είναι η απορία,
Ζάναξ ή λεξοτανίλ, ιδού η απορία.

Όταν οι νύχτες μοιάζουν πιο λευκές
από το μαύρο της ψυχής σου,
όταν ο χρόνος ξεκινάει να κάνει τραμπουκισμούς
πάνω στο πρόσωπο και στο σφιχτό κορμί σου.

Το ερώτημα δεν είναι να ζει κανείς ή να μη ζει
αλλού είναι η απορία,
Ζάναξ ή λεξοτανίλ, ιδού η απορία.

Τίποτα δεν καταλαβαίνω
ποντίκια και γάτες αγκαλιά,
όλοι το χρόνο κυνηγάμε
κι όλους ο χρόνος μας κυνηγά.

Το ερώτημα δεν είναι να ζει κανείς ή να μη ζει
αλλού είναι η απορία,
Ζάναξ ή λεξοτανίλ, ιδού η απορία.