Μαζεύω πάλι τις αποσκευές
σ’ ένα ταξίδι απ’ το σήμερα στο χθες
και σταματάω σ’ ερημωμένους πια σταθμούς
εκεί που εσύ το σ’ αγαπώ δεν ακούς.

Σκουριασμένες ράγες
οι στιγμές οι άγιες,
ξεθωριάζαν σαν παλιά τετράδια,
που με τσάντα άδεια με ξεχάσανε.

Ακούω το τραγούδι του βοριά
και η ψυχή μου μουδιασμένη απ’ τα λουριά
του χωρισμού σου το φορτίο μόνη εγώ
στη μοναξιά μου πώς να σύρω το βουνό.

Σκουριασμένες ράγες
οι στιγμές οι άγιες,
ξεθωριάζαν σαν παλιά τετράδια,
που με τσάντα άδεια με ξεχάσανε.