Η φωνή που ακούτε είναι του ανθρώπου,
η φωνή του κόσμου, θρήνος, θρήνος του νερού.

Η βροχή στο δρόμο, το σκυλί στην πόρτα,
όρθιο το μαχαίρι, ρίγος τ’ ουρανού.

Η φωνή που ακούτε, λάσπη και ζυμάρι,
ρίγανη και αίμα, πέτρα, πέτρα και φωτιά.

Έρωτας τη νύχτα, πρώτη του Γενάρη,
γέννηση του ύμνου, λάδι και μουστιά.

Το παιδί που κλαίει σπάει τις αλυσίδες
δυο χιλιάδες χρόνια, ρίζα, ρίζα του Θεού.

Με ταμπούρλα πάει, ψάχνει για πατρίδες,
λάβαρα και γνώση, δρόμος του ερχομού.

Άσε τα δυο χέρια, άσε τα δυο μάτια,
Ιστορία, σε ξέρω μέσα, μέσα απ’ την πηγή.

Με δυο περιστέρια, με δυο άσπρα άτια
έρχομαι κοντά καταλύτρα γη.