Η μηχανή, τ’ αλέτρι, το σφυρί,
φωτιά και σίδερο, ασβέστης και ιδρώτας,
και να κοχλάζει, ν’ ανεβαίνει, να ιστορεί
καταλύτης και πλαστουργός ο Ευρώτας.

Και στ’ αργαστήρι τού Ηφαίστου η ζωή
να σπαρταρά το μέγα θάμα,
πάνω στο μάρμαρο η γνώση κι η γραφή
Σεφέρης, Βάρναλης, Ελύτης, Λόρκα αντάμα.

Η μηχανή, το σπίτι, η εκκλησιά
και του εργάτη το σεπτό και τ’ άγιο χέρι,
κι απ’ το παράθυρο της γνώσης να φυσά
δικαιοσύνης και ειρήνης καλοκαίρι.

Εγώ είμ’ εγώ που το ναό καταμεσής
ψηλά τον χτίζω να λειτουργηθούμε,
φόρεσε τ’ άμφια για να προσευχηθείς
και στο Θεό μας έλα μέσα να χαθούμε.