Έφυγες πάλι με τα μάτια σου τα γκρίζα
να 'χουν στις όχθες τους συντρίμμια της χαράς,
εσύ κι οι φόβοι σου στην ίδια την κορνίζα
ένα πορτραίτο σιωπής και συμφοράς.

Πράγμα παράξενο ο έρωτας αλήθεια
φίλος στιγμής, ζωής ανίκητος εχθρός,
έρμη αφήνει την καρδιά μέσα στα στήθια
σ' εφτά σκοτάδια να χτυπάει δίχως φως.

Μια μοναξιά χωρίς αντίκρισμα μου δίνεις
για κάποιο δάνειο που σου ‘κανα ζωής.
Είναι φτωχές του πόνου οι λέξεις και τις δίνεις
να περιγράψουνε τον τρόμο της ψυχής.

Όλες οι σκέψεις σημαδεύουν τη φυγή σου
ίδιες μ' εσένα ταξιδεύουν μακριά,
σταυροφορίες με σημαία τη μορφή σου
και λάφυρά τους της φωνής σου η χροιά.

Χωρίς να θέλω σ' αγαπώ όπου και να ‘σαι
κι ας μην αντέχει το κορμί που δεν ξεχνά,
μα ίσως να φταίει που λάθος θάνατο φοβάσαι
γι' αυτό δεν ξέρεις πως να ζεις αληθινά.