Κοίτα γύρω
πόσο μίκρυνε ο κόσμος
πως αγρίεψαν τα μάτια, χρεωμένη μοναξιά.
Κοίτα γύρω
πόσο ασχήμυνε η πόλη
πόσο ακρίβυνε η αλήθεια, μόνο γέλια ειρωνικά.

Δες καλά
τα παιδιά που δεν έχουν να φάνε,
τις αρρώστιες που τρόμο κερνάνε,
τα σκυλιά που με φόβο κοιτάνε,
γιατί κάποιοι σκοτώνουν φριχτά.

Γι’ αυτό κι εγώ φωνάζω για σένα που αγκαλιάζω
στο μέλλον που τρομάζω να γίνουμε φωτιά.
Να κάψει όλα τα χέρια που κρύβουνε τ’ αστέρια
να βγούνε περιστέρια λευκά σαν τα παιδιά,
να γίνουμε παιδιά.

Κοίτα γύρω
πόσα ψέματα συνήθισες τη μέρα,
πόσα πτώματα ξεβράστηκαν στην ξέρα,
πόσα στόματα σιωπούν ενοχικά.
Κοίτα γύρω
τα κορίτσια που φοβούνται να γελάσουν,
τα αγόρια που διστάζουνε να κλάψουν,
τις οθόνες που μας πήραν τη μιλιά.

Δες καλά
τα γερόντια που σβήνουνε μόνα
σαν τα δέντρα που ‘δώσαν αγώνα
και τα ρίξαν μετά στη φωτιά
με γέλια ειρωνικά.


Γι’ αυτό κι εγώ φωνάζω για σένα που αγκαλιάζω
στο μέλλον που τρομάζω να γίνουμε φωτιά.
Να κάψει όλα τα χέρια που κρύβουνε τ’ αστέρια
να βγούνε περιστέρια λευκά σαν τα παιδιά.
Γι αυτό κι εγώ φωνάζω για σένα που αγαπώ.

“Είμαι κάπου μεσοπέλαγα.
Το αλάτι την όρασή μου καίει
Και μακάρι απέναντι να έφτανα,
Μα το σώμα με το ζόρι επιπλέει.
Κρατήσου…
Τι ζητάς κι εσύ;
Πού θες να σ’ οδηγήσουν οι τυφλοί;
Αγκομαχάει η γη. Για μετρητά; Αμέτρητοι.
Ποτέ καμία αλλαγή, κανείς να κινηθεί.
Στα κινητά η μόνη αποστολή.
Που είν’ η έμπνευση; Για λύπηση η εξέλιξη.
Βλέπουνε αγάπη και πατούν όλοι αναίρεση.
Ανθρώπων παρωδίες σε παρέλαση, αιχμάλωτη η θέληση.
Έχω όνειρα για απέλαση.
Θέλω να ‘μαι η εξαίρεση, το αλλιώτικο.
Το μαύρο πρόβατο που ‘χει το λύκο κολλητό.
Τον Κάτω κόσμο δεν γίνεται να φοβάμαι εγώ.
Μα εδώ φοβάμαι εμένα, τον κακό μου εαυτό.
Για πατρίδα θέλω ανθρωπιά.
Θέλω χαμόγελα και μέρη όπου παίζουνε παιδιά.
Γιατί εγώ δεν έχω ρίζα τελικά
Είμαι φύλλο από χίλια δέντρα που όπου φυσά εκεί πετά.”

Κοίτα γύρω
τους αλλιώτικους ανθρώπους
τους μετέτρεψαν σε στόχους
από μίσος και φοβία.

Γι’ αυτό κι εγώ φωνάζω συγνώμη αν σε ταράζω
στα μάτια σε κοιτάζω να γίνουμε φωτιά.
Να διώξει όλους εκείνους που είν’ η γενιά του κτήνους
να μην ακούμε θρήνους γραμμένους για παιδιά.
Γι’ αυτό κι εγώ φωνάζω να γίνουμε παιδιά.