Με κυνηγάνε από παιδί
δύο παράξενοι αετοί
όλο μπροστά μου πιάνονται
κι όλο μακριά μου χάνονται.
Τίποτα δε μοιράζονται
για μένα κομματιάζονται
αίμα να πιούν από την πληγή
με κυνηγούν δυο αετοί.

Με κυνηγάνε δυο φωτιές
νερά δεν τα ‘βάλαν μ’ αυτές
είχα το χρόνο να σωθώ
προτίμησα να ζεσταθώ.
Και αφού το βλέπω θα καώ
τώρα τις κυνηγάω και εγώ,
μες της ζωής τις ερημιές
είδα να ανάβουν δυο φωτιές.

Με κυνηγάνε δυο ζωές
καμιά δεν θέλει να ‘ναι χτες
γραμμές τραβάν παράλληλες
σκληρές και ακατάλληλες.
Κατάρα να ‘ναι ή ευχή
και η πόρτα πάντα ανοιχτή,
ανάθεμα τις ενοχές
κάποτε είχα αντοχές.
Ζωές παράλληλες ζωές
χτίζουν στο νου μου φυλακές.