Μήτε λιόγερμα δεν είναι
μήτε παπαρούνες είναι.
Αίμα είναι δάκρυ γίνε
στάλα στάλα το αίμα πλύνε.

Πάνε μέρες που οι λύκοι
κλαίνε δίχως τελειωμό
κι ανασαίνουνε το χώμα
που μυρίζει σκοτωμό.

Μαύρη η ψυχή και ανήκει
στου παιδιού μου τον φονιά
σαν θα έβγει του απ’ το στόμα
θα μερέψουν τα βουνά.