Μπαμπάδες μονάχοι, χωρίς τα παιδιά τους
γυρίζουν στο σπίτι, κρατούν τα κλειδιά τους,
σφιχτά μην τα χάσουν κι αυτά.

Κλειδώνουν την πόρτα, ανοίγουν τα φώτα,
μαζεύουν παιχνίδια, πεταμένα στολίδια
τριγυρνούν σε δωμάτια αδειανά.

Γι’ αυτούς η βδομάδα αρχίζει Τετάρτη,
να κάθονται μόνοι τους βλέπεις στα πάρτι
απελπισμένοι μα και στοργικοί.

Μπαμπάδες μονάχοι, χωρίς τα παιδιά τους
δεν πολυβγαίνουν και δε φτάνει η δουλειά τους
για να κάνουν μια νέα αρχή.

Τα παιδιά μεγαλώνουν, διακοπές μοιρασμένες
τις πληγές επουλώνουν, με καρδιές ραγισμένες,
τα χαιρετούν σ’ αγαπάω μπαμπά.

Κι όλο θυμούνται το απόγευμα εκείνο
που όλα τελειώσαν, δεν θα τους κρίνω
πονάνε βουβά σταθερά

Μπαμπάδες μονάχοι, χωρίς τα παιδιά τους
γυρίζουν στο σπίτι, κρατούν τα κλειδιά τους,
σφιχτά μην τα χάσουν κι αυτά.