Ξημέρωμα και πάλι σπίτι μου γυρνώ
και είναι τόσο γκρίζο κάθε τι που προσπερνώ
κι ένας κρυμμένος ήλιος βλέπω να μ' ακολουθεί
ενώ η νύχτα βιάζεται κι απόψε να χαθεί.

Σ' αυτήν την πόλη που μοιάζει με θολή εικόνα
αγκαλιασμένη από έναν γκρίζο, είναι πια χειμώνα
συνήθισα να βλέπω μες στα μάτια πόνο
να αφήνω τα όνειρά μου λάφυρα στο χρόνο.

Δειλά να με τραβά το όνειρο κρυστάλλινης σφαίρας
να μπαίνω στο παιχνίδι μιας καινούργιας ημέρας
να σιγοτραγουδώ κι αν μπορώ να ξεχάσω
και ίσως τότε τ' όνειρο μπορώ να το φτάσω.

Κι όλα κρυμμένα σε κρυστάλλινη σφαίρα
μα εγώ θα ζω κάθε καινούργια ημέρα. (Χ2)

Και κάθε μέρα μοιάζει μ' ένα στίχο βγαλμένο
τραγούδι να θυμίζει που δεν είναι βγαλμένο
για κείνους όλους που 'ναι μες στο χρόνο χαμένοι
και μέσα τους το νοιώθουν ότι κάτι θα επιμένει.

Θα χτίζουν το μέλλον πάνω στο παρελθόν
με τύψεις και άγχος να ζουν στο παρόν.
Μα όλα αυτά εμένα τραγούδι μου μοιάζουν,
τα ζω τα γλεντώ, δεν με τρομάζουν.

Παίρνω κουράγιο απ' του ήλιου το φως
σα να 'ναι για μένα ένας φίλος καλός
και σιγοτραγουδώ και προσπαθώ να ξεχάσω
και ίσως ποτέ το όνειρο μπορεί να το φτάσω.

Κι όλα κρυμμένα σε κρυστάλλινη σφαίρα
μα εγώ θα ζω κάθε καινούργια ημέρα. (Χ4)

Καινούργια ημέρα...