Στη δύσκολη στιγμή ανθίζουν οι λυγμοί,
ανοίγουν μια ρωγμή και ζητιανεύουν γνώμη
και μες στην παρακμή οι αναστεναγμοί
φωλιάζουν στο κορμί, γεννάνε μια συγγνώμη.

Κι αφού ακολουθεί μια άνοιξη που ανθεί
στα σπίτια μας ορθοί με του Θεού το φόβο,
απόψε βάζω χι στη διαταραχή
και δίνω μιαν ευχή σαν το ψωμί που κόβω.

Ας ανέβουμε φως μου
στην Κιβωτό του κόσμου μ' αγάπης ευωδία.
Ας ανέβουμε πάλι να ειν' η βράδια μεγάλη
στην Κιβωτό του κόσμου μαζί με τα παιδιά.

Στο δύσκολο καιρό μιλάω με το νερό
και λέω στο τυχερό το πιο κρυφό μου αστέρι,
να δίνει στους μικρούς, τους καθημερινούς,
στους πόθους τους φρουρούς ψωμί, τυρί στο χέρι.

Κι όπως χαράζει η αυγή του κόσμου η πληγή
ν' ανθίζει σαν κλαδί, σαν κερασιά, σαν στάχυ
κι η μάνα η Παναγιά να πλένει στοργικά
ρούχα μαρτυρικά που ζήσαν απ' τη μάχη.

Ας ανέβουμε φως μου
στην Κιβωτό του κόσμου μ' αγάπης ευωδία.
Ας ανέβουμε πάλι να ειν' η βράδια μεγάλη
στην Κιβωτό του κόσμου μαζί με τα παιδιά.