Θυμάμαι εκείνη τη νύχτα του μεγάλου θυμού
που οι ματιές σαν σπαθιά σπινθηρίζαν.
Τα λόγια φεύγαν σαν σφαίρες παλιού πιστολιού
κι εμάς δυο άλλους εαυτούς μας θυμίζαν.

Κάηκε ο έρωτας απ’ τη μεγάλη φωτιά,
αυτά τα λένε τα χείλη μα όχι η καρδιά.

Φταίω εγώ μα φταίμε και οι δυο
ψυχή που δεν βάλαμε μέσα στο σώμα.
Φταίω εγώ μα φταίμε και οι δυο
μπροστά στη ντροπή δεν αλλάξαμε χρώμα.

Στους δρόμους τώρα δεν βρίσκονται οι δικές μας ζωές,
τι μου ‘ρθε πια και σου ζητώ να θυμίσεις.
Σπασμένα κατάρτια σε καράβια πληγές
και σαν κουρέλια παλιά οι αναμνήσεις.

Κάηκε ο έρωτας απ’ τη μεγάλη φωτιά,
αυτά τα λένε τα χείλη μα όχι η καρδιά.

Φταίω εγώ μα φταίμε και οι δυο
ψυχή που δεν βάλαμε μέσα στο σώμα.
Φταίω εγώ μα φταίμε και οι δυο
μπροστά στη ντροπή δεν αλλάξαμε χρώμα.