Λέω τραγούδια παραπονεμένα
που ‘ναι φωτιά κι ανάστασης φιλιά,
για τα πικρά τα χρόνια τα χαμένα
που συντροφιά δεν βρήκαν αγκαλιά.

Θέλω την ανάσα μου λεύτερο τραγούδι
και φεγγάρι δεύτερο στη φτωχογειτονιά,
σαν πρωτομαγιάτικο κόκκινο λουλούδι
που ‘καψε μεσάνυχτα το χέρι του φονιά.

Λέω τραγούδια παραπονεμένα
ταξίμια στης ζωής τη φυλακή,
κρυφά να τα μοιράζομαι με σένα
κάθε συννεφιασμένη Κυριακή.

Θέλω την ανάσα μου λεύτερο τραγούδι
και φεγγάρι δεύτερο στη φτωχογειτονιά,
σαν πρωτομαγιάτικο κόκκινο λουλούδι
που ‘καψε μεσάνυχτα το χέρι του φονιά.