Σου το ’λεγα, συχνά και κάθε τόσο,
να μη σε νοιάζει, εσέ, για τους πολλούς…
Τα μάτια σου σπιθίζανε κι ως τόσο,
εγύριζες το βλέμμα σου αλλού…

Περνούσες στα δικά σου παραθύρια
και στα παλιά τα σπίτια, του καιρού
εκείνου, που σε κλείσαν στο Χαϊδάρι,
στα ρημαγμένα νιάτα του θεού…


Καμιά φορά, μου μίλαγες με βιάση
και ξαναμμένος, μου ’λεγες πολλά…
Ήξερα… το παιχνίδι το ’χα χάσει
και να σε πείσω, ήτανε αργά…

Δεν ήταν που, μιλούσα άλλη γλώσσα
και είχα το κεφάλι μου σκυφτό…
Ήξερα, κάποιον άλλον που σταυρώσαν…
και σένα θα σταυρώναν, σαν κι αυτόν…