Τραγούδα μας, μωρέ Βόλγα, άει για – για – για,
τραγούδα μας, μωρέ Βόλγα, τη λευτεριά
τραγούδησε, μωρέ, τα νιάτα,
που πέσαν για τη λευτεριά.

Κι άσε να παίρνουν το τραγούδι, μετά,
με τις θλιμμένες, μπάσες του φωνές,
οι νέγροι του Μισισιπή
κι από μακριά ας το λένε μες στη νύχτα,
μαζωμένοι γύρω απ’ τις φωτιές.

Τραγούδα μας, μωρέ Βόλγα, άει για – για – για
τραγούδα μας, μωρέ Βόλγα, τη λευτεριά
τραγούδησε, μωρέ, τα νιάτα,
που πέσαν για τη λευτεριά.

Κι άσε να λένε το τραγούδι σου
στα χιονισμένα οροπέδια
οι Βιετναμέζοι παρτιζάνοι.


Όλοι μαζί – όλοι μαζί
οι ταπεινοί της γης
ας το μουρμουράνε στο σκοτάδι.
Κάνοντας τους τυράννους
να μη μπορούν να κοιμηθούν.
Και ξαναπαίρνε το,
και λέγε, μωρέ Βόλγα τα τραγούδια μας,
ενώ τα εκατομμύρια σφυριά των εργατών
σ’ όλο τον κόσμο
θα σε συνοδεύουν, άει για – για – για.

Τραγούδα μας, μωρέ Βόλγα, άει για – για – για
τραγούδα μας, μωρέ Βόλγα, τη λευτεριά
τραγούδησε, μωρέ, τα νιάτα,
που πέσαν για τη λευτεριά.