Είκοσι μήλα κόκκινα
σου ‘στειλα στο μαντήλι
κανένα δεν είναι κόκκινο
σαν τα δικά σου χείλη.

Όρε δεν σ’ απαρνούμαι εγώ ποτέ
εκτός κι αν αποθάνω
ο ουρανός κι αν κατεβεί
κι η γη αν πάει απάνω.

Μάτια και φρύδια όμορφα
που τα ‘χει το πουλί μου
μια κι είν’ και πείσμα δυνατό
που παίρνει τη ζωή μου.

Όρε δεν σ’ απαρνούμαι εγώ ποτέ
εκτός κι αν αποθάνω
ο ουρανός κι αν κατεβεί
κι η γη αν πάει απάνω.