Τώρα που είν΄ ακριβοθώρητα τα χάδια,
τώρα που κλείσανε οι δρόμοι κι οι ζωές,
δε θα φοβάμαι αν κοιμάσαι αλλού τα βράδια,
τα παρακάλια δε θα πνίγω στις σιωπές.

Τώρα που μάγισσες σε έχουνε δεμένο
κι ούτε ένα βλέμμα να μου ρίξεις δε μπορείς,
δεν έχω χώρα πια να ζω, ψυχή να μένω
και για άλλη αγάπη είν΄ αργά κι ίσως νωρίς.

Εγώ αγάπησα τα ψέματα σου όλα,
κι αν ήταν ψέμα όση μου ‘δωσες στοργή,
μάτια μου λάθος είναι τα κεραυνοβόλα
και αμαρτία να κερδίσει η οργή.

Σαν με κοιτάς χωρίς μιλιά, πονάω και σβήνω,
με την αγάπη μου το ξέρω απορείς,
στο πεπρωμένο μου εγώ το σφάλμα δίνω,
μα και στον έρωτα που σου ‘πεσε βαρύς.