Μέτραγα ανάποδα ν’ ανάψει το φανάρι
μέτραγα πόσα προσπερνούσαν φορτηγά.
Σαββατοκύριακα στη βόλτα με τ’ αμάξι,
με το ραδιόφωνο τραγούδαγες σιγά.

Στ’ αποκριάτικα τα πάρτι γενεθλίων
ήσουν ο Σούπερμαν κι εγώ μικρός Ζορό.
Φωτογραφίες μ’ αγκαλιές πάνω στον τοίχο,
τρέχει ο χρόνος και γλιστράει σα νερό.

Πως με τρομάζει να σε βλέπω να σαστίζεις,
πως με πονάει που δε με γνωρίζεις πια.
Όσα ο νους μπορεί να θέλει να ξεχνάει,
μα δεν μπορεί να μη θυμάται η καρδιά.

Μιλάς συνέχεια για κάποιο παρελθόν σου
κι όλοι τριγύρω σου ξανά θα συστηθούν.
Όλο φωνάζεις ότι θες να πας στο σπίτι,
μα είσαι σπίτι μ’ όλους όσους σ’ αγαπούν.

Πως με τρομάζει να σε βλέπω να σαστίζεις,
πως με πονάει που δε με γνωρίζεις πια.
Όσα ο νους μπορεί να θέλει να ξεχνάει,
μα δεν μπορεί να μη θυμάται η καρδιά.