Πως μπορεί να θυμάται κανείς
την ηχώ μιας φωνής που δεν άκουσε
σαν μωρό σε πολέμου καιρό
που μια μάνα δειλή το παράτησε

Πως μπορεί σε μια μάσκα ζωής
η ματιά να χωρέσει που έλειωσε
στο καμίνι της υπομονής
κάθε φόβο και πόνο τον τέλειωσε

Ποιος μπορεί στη ταινία να ζει
και μαζί να τη βλέπει να καίγεται
κι η σκιά του στο άσπρο πανί
να ταιριάζει μ’ αυτό που δεν λέγεται

Σαν γυαλί , πεταλούδας φιλί
της αγάπης το τραύμα διαπέρασε
και η πληγή μυστική συνταγή
απ’ το χώμα στο σώμα μου πέρασε.

Με ένα τρύπιο κουρέλι μυαλού
σαν σκουπίδι που ξέβρασε η θάλασσα
κι ένα βλέμμα χαμένου τρελού
που σαν νόμισμα ξένο το χάλασα.

Στα σενάρια θα βρεις ότι θες
όμως κράτα γερά τα προσχήματα
είναι ο χρόνος γεμάτος ρωγμές
τα κενά του γεμίζει με θύματα.