Γνώριμες πέτρες σκοτεινές
του χωρισμού θεμέλια
βόλτες μου μόνες κι ορφανές
σε τρυγημένα αμπέλια.

Γλυκό μου πικραμύγδαλο
και που δε σ’ έχω ψάξει
με το δικό σου αντίλαλο
έχει η σιωπή μου αλλάξει.

Ποιος σκόρπισε το χώμα που πάτησα εδώ
κι άλλαξε η γη μου χρώμα κι η νύχτα μου σταυρό,
ανήμερο μου σώμα, κοίτα να μη σωθώ
να ’χω ένα λόγο ακόμα, να μη σε βαρεθώ.

Γλυκό μου πικραμύγδαλο
στο παρανάλωμά σου
με τη φωτιά σου αντίπαλο
έρχομαι πιο κοντά σου

Ανήμερο μου σώμα, κοίτα να μη σωθώ
να ’χω ένα λόγο ακόμα, να μη σε βαρεθώ.