Και πήρε η θάλασσα μακριά
τα χαραγμένα λόγια
ότι στην άμμο γράφτηκε
και χτίστηκε στο κύμα
κι απ’ το πανάρχαιο χνάρι σου
που άφησες στα βράχια
ακολουθώ το δρόμο σου
με κουρασμένο βήμα.

Κι αφήνω πίσω μου ζωές
μάτια ναυαγισμένα
κάτω απ’ τις ερπύστριες
μιας στρίγκλας εποχής.

Εκεί που κροταλίζουνε
τα δόντια των εμπόρων
κι οργώνουν τα ερείπια
μιας ματωμένης γης.

Και κύλησε η άμπωτις
σαν ασημένιο κέρμα
κάτω απ’ το φως του φεγγαριού
σε υπόγειες στοές
κι έγινε τ’ αρχιπέλαγος
μια κόκκινη κηλίδα
και η ελπίδα θάνατος
σε κοφτερές ακτές.