Κάποιες φορές που το παράπονο με πιάνει,
με το ψιλόβροχο, τις νύχτες τριγυρνώ.
Μες του Μοδιάνο τις στοές και στο Καπάνι,
μ' ένα τσιγάρο μουσκεμένο συζητώ.

Μ' απόψε, λέω να βολτάρουμε παρέα,
το παρελθόν να ξεφυλλίσουμε ξανά.
Ζήσαμε χρόνια αλησμόνητα κι ωραία,
εκτός νυμφώνα μα στης Νύφης την καρδιά.

Να θυμηθούμε τα παλιά,
στης Άνω Πόλης τα στενά,
με τα γαρύφαλλα να γέρνουν στο μπαλκόνι.
Να ονειρευτούμε αγκαλιά,
να ζήσουμε άλλη μια φορά
στη Σαλονίκη που τα όνειρα στοιχειώνει.

Η δύση πέφτει, σαν βυζαντινή πορφύρα,
πάνω απ' τα Κάστρα, του θεού μια ζωγραφιά.
Αυτή η πόλη είναι η ίδια μας η μοίρα,
μες τα σοκάκια της δεμένους μας κρατά.

Να κατεβούμε, αγκαλιά, απ' το Τσινάρι,
πισώπλατα ο Βαρδάρης θα πυροβολεί.
Σα να 'ναι Πέμπτη με τον Γκάλη και τον Άρη,
κλειστά παντζούρια κι όλη η πόλη αδειανή.

Να θυμηθούμε τα παλιά,
στης Άνω Πόλης τα στενά,
με τα γαρύφαλλα να γέρνουν στο μπαλκόνι.
Να ονειρευτούμε αγκαλιά,
να ζήσουμε άλλη μια φορά
στη Σαλονίκη που τα όνειρα στοιχειώνει.

Χαράματα, με το αγιάζι, στο λιμάνι
και το μπετόν μπροστά μου να αδημονεί,
κοιτάζω ένα πειρατικό που αχνοφτάνει
να μας κουρσέψει, άλλη μια μέρα, τη ζωή.