Κάτω απ' τις ανθισμένες τις αμυγδαλιές
όμορφα ξημερώνει
κι όσοι αγαπούν και δεν φοβούνται τις φωτιές
ποτέ δεν θα ’ναι μόνοι.

Κάτω στις φωτισμένες τις ακρογιαλιές
όμορφα που νυχτώνει
κι ότι αντέχει στις αναποδιές
ποτέ του δεν τελειώνει

Άλλο πια μην ψάχνεις σ’ αγκαλιές
κάτι να μην λερώνει
ότι ανοίγει τις πιο βαθιές πληγές
να ξέρεις σε λυτρώνει.

Κάτω απ' τις ανθισμένες τις αμυγδαλιές
κανένας δεν γλιτώνει
όσοι αντέχουν τις ανηφοριές
ξέρουν να ζουν και μόνοι.