Υπάρχουν φαίνεται πολλές κι αντίμαχες πληροφορίες για την υπόστασή μου.
Οι ζωγράφοι με ζωγραφίζουν, οι τροβαδούροι με τραγουδάνε
τα ραδιόφωνα με βρίζουν, οι σοφοί με παρακολουθούνε
με θεόρατα τηλεσκόπια να βασανίζω τη νύχτα να οργώνω τ’ αστέρια
και τα μικρά παιδιά με φαντάζονται με τη χρυσή μου πανοπλία
να τριγυρίζω σιωπηλός τον κόσμο.
Μα έξω στους δρόμους ο λαός περιμένει τους αστρολόγους.
Σ’ αυτούς έχει τυφλή εμπιστοσύνη, αυτοί θα αποφασίσουν αν υπάρχω
αν αξίζει τον κόπο να γίνουν ετοιμασίες, αν πρέπει τελικά να `ρθουν να με χτυπήσουν.

Όμως εγώ γι’ αυτούς που θα `ρθουν να πολεμήσουν εδώ σ’ αυτές τις ακρογιαλιές
εγώ γι’ αυτούς με τα καράβια και τις ασπίδες, έχω κι άλλες πολλές ατέλειωτες ακρογιαλιές
για τον ανίκητο στρατό τους, έχω κι άλλες πλουσιότερες χώρες.
Για τους μεγάλους στρατηγούς έχω κι άλλες πορείες μάχες κι ελιγμούς.
Θα τους αφήσω να προχωρήσουν να νικήσουν φανταστικούς εχτρούς,
να μπούνε με τ’ άλογα με τ’ άρματα και τα σπιρούνια στις βαθιές και βροχερές κοιλάδες να βυθιστούνε
κι όταν αυτοί θα καταχτήσουν τις λίμνες θα συναντήσουν τα ποτάμια
και τότε θα βγω να τους μιλήσω και τα τους πω πως έχω κι άλλα μεγαλύτερα
και βαθύτερα ποτάμια κι ας δοκιμάσουν να τα περάσουν κι αυτά.

Κι εσύ ένας αιχμάλωτος τους ονειρεύεσαι και τους θαυμάζεις
φυλακισμένος στον κρυστάλλινο πύργο μου και λαχταράς να `ρθουν και να σ’ ελευθερώσουν
κι όταν θα βλέπεις να πλησιάζουν, όταν θ’ ακούς από μακριά ή θα φαντάζεσαι τα βήματά τους,
θα γεννηθούνε μες στην καρδιά σου κρίνοι και χελιδόνια.
Για σένανε έχω να δώσω μια συμβουλή: Μην ελπίζεις. Ποτέ δε θα φτάσουν κοντά σου,
καλύτερα να μελετήσεις βαθύτερα την ομορφιά μου κι ίσως αυτό να σε παρηγορήσει.
Εδώ σ’ αυτή τη χώρα ο χειμώνας είναι κι αυτός σαν εσένα ένας μεγάλος φυλακισμένος.

Όσο για κείνους που θα τολμήσουν να μπουν στις έρημες πολιτείες μου,
εκείνοι θα προχωράνε πάντοτε και θα βαθαίνουν στην άγνωστη χώρα
κι εγώ θα τους γεμίζω βαθιές νοσταλγικές αναμνήσεις
κι όσο θα προχωράνε θα λιγοστεύω και θα πληθαίνω την απορία τους
και θα αντικρίζουν πάντοτε καινούργιους πύργους γαλάζιους πυκνούς αστραφτερούς
και θα `χω πάντοτε γι’ αυτούς κι άλλες πολλές κι αλλεπάλληλες δυσκολίες
πουλιά βροχές σεντόνια, παράθυρα καθρέφτες κι αλυσίδες.

Κι εσύ ένα φυλακισμένος θα στοχάζεσαι έναν αγώνα παντοτινό
θα γεννιέσαι θα μεγαλώνεις και θα πεθαίνεις μελαγχολικός
κι ανάμεσα σε σένα και σ’ αυτούς που αιώνια θα πλησιάζουν
όρθιος κι αδυσώπητος, ακίνητος και σκοτεινός θα στέκομαι Εγώ.