Κοιτούσα τριγύρω

χωρίς να διαπιστώσω

αν υπήρχε κάποιος

χωρίς όνειρα

και θέλησα να τρέξω

προς τα μπρος,

πετώντας δυο δίχτυα

γεμάτα αυταπάτες.

Μα ξάφνου

η κοπέλα του «παρά πέντε»

με γέμισε λύπη,

γιατί δε θέλησε

να μου πει το πώς,

το γιατί,

δε θέλησε να δει

αυτό που έβλεπα.

Δεν έριξα όμως

γραπτές λέξεις

στο πάτωμα,

μήπως τις πατήσει

ο όχλος του «δεν βαριέσαι».

Έτρεξα μες στο λιοπύρι,

με σκέψεις

πνιγμένες στη λίμνη,

που ο χάρτης

δε θέλει

να βάψει γαλάζια.