Χρόνια στην Εθνική οδό
όλο σαλπάρω κι είμαι εδώ
σαν εωσφόρος μοναχός
που δίψασε για λίγο φως.

Βάζω φωνή στο πουθενά
και μ’ απαντάνε τα βουνά
όποιος τον ήλιο κυνηγά
στα σκοτεινά θα τριγυρνά.

Κόκκινα χείλη φίλησα
και με τον ήλιο μίλησα
το δρόμο μου τον έχασα
και να γυρίσω ξέχασα.

Βάζω φωνή στο πουθενά
και μ’ απαντάνε τα βουνά
όποιος το γυρισμό ξεχνά
σε χιονοθάλασσες ξυπνά.

Βρίσκω της νύχτας τα πουλιά
σε ματωμένη αγκαλιά
δεν κλαίνε, δε σπαράζουνε,
πίνουν κι αναστενάζουνε.

Βάζω φωνή στο πουθενά
και μ’ απαντάνε τα βουνά
όποιος μιλάει με τα πουλιά
κάνει τα φρύγανα φωλιά.