Θαμώνας τακτικός τις Κυριακές
στις λαϊκές απογευματινές των πυρετών μου
βλέπω τις λέξεις να χορεύουν στη σκηνή
να παίζουν ρόλους που φοβήθηκα να παίξω.
Ανοίγουν τα παράθυρα της μνήμης
σκαρώνουνε σκαρί πειρατικό
ξανοίγονται στις θάλασσες του νόστου
να σώσουν τους ανώνυμους νεκρούς
που χάθηκαν πριν φτάσουν στην Ιθάκη.
Κι ύστερα νότες πάλι στο σανίδι.
Να στροβιλίζονται σαν σπίθες λαμπερές
απέναντι στους πόθους της πλατείας
με τουαλέτες πορφυρές διαφανείς
να ντύνουν τα απρόβλεπτα φινάλε.
Μ’ ένα χαρτί κι ένα μολύβι εξορμώ
στα παρασκήνια σαν πέφτει η αυλαία
μια λέξη, κάθε λέξη ικετεύω.
Τι άσχημες μου φαίνονται χωρίς το μακιγιάζ
τρίζουν τα δόντια τους καθώς χαμογελάνε.
Με δάχτυλα σπασμένα υπογράφουν
πριν ξεκινήσουν το κρυφτό στα καμαρίνια.
Μα δε φοβάμαι πλέον τον καιρό
χαλάλι της Δευτέρας το χαλάζι.
Έχω στον κόρφο μου το αυτόγραφο των λέξεων
να με φυλάει ως την άλλη Κυριακή
απ’ τη σκιά μου.