Μετράω τη ζωή μου με ποιήματα.
Τα χρόνια μου μονότονα γλιστρούν
πάνω στις ίδιες ράγες.
Αφήνουν πίσω τους τοπία βαθυπράσινα
και τους συντρόφους με τα χάλκινα φτερά
που κατεβαίνουν σε σταθμούς αλαργινούς
για μόνιμη εγκατάσταση στη μνήμη.
Μόνο το ποίημα σε πετάει όπου θες.
Στη θάλασσα, στο θάνατο, στο θαύμα.
Ενίοτε μπορεί πληγωθείς.
Οι λέξεις κόβουν σαν γυαλί
όμως το αίμα που σταλάζει στο χαρτί
είναι δικό σου.

Παρακαλώ σας μη με μαρτυρήσετε
σαν θα με βρούνε στο γραφείο μου σκυφτό
μ’ ένα μολύβι κόκκινο στο χέρι.
Μην πείτε σε κανέναν πως δεν άντεξε
να γράψει άλλο ποίημα και απήλθε.