Βημάτιζε σκυφτός στην προκυμαία
πλάι στο μαύρο κρύσταλλο της θάλασσας
που ράγιζε στης νύχτας το αγιάζι.
Μόνο μην έρθει κι η βροχή, ευχήθηκε
τουλάχιστον πριν φτάσουμε στο σπίτι.
´Οπως συνήθως, συνέβη το αντίθετο.
Χοντρές ψιχάλες βάλθηκαν να βάψουν τα νερά
σε αποχρώσεις φωτεινών επιγραφών
απ’ τα μικρά καφέ της παραλίας.
Φτάνουμε, της ψιθύρισε. Μη σκιάζεσαι.
Σε λίγο θα σερβίρω το κρασί
και θα σου παίξω τη σονάτα που σ’ αρέσει.
Πέρασε το σακάκι του στον ώμο της
όμως εκείνο δεν την άγγιξε ποτέ
αγνόησε θαρρείς την παρουσία της
και πλάγιασε ανέμελο στο κύμα.
Βοήθεια, φώναξε απεγνωσμένα.
Άνθρωπος στη θάλασσα.
Πέτρινος κόσμος. Δεν τον πίστεψε κανείς.
Βούτηξε μόνος για να σώσει τη ζωή του.