Είμαι ο νους
Παράλυτος
Που ψάχνει το ρυθμό του

Όσες λέξεις μισώ
Αγαπώ κι απολύω

Φρην ανίερη
Ωρολόγι σκατόψυχο
Στο ντορό του θανάτου

Αντιγράφω απ’ τα στήθια της θάλασσας
Την ανάσα της νύχτας

Είμαι βλέμμα
Που αδέσποτο ξέμεινε
Κι αναβλέπει το θαύμα

Μα δεν είμαι
Αυτός που γευμάτισε
Στο τραπέζι των άστρων

Σαν το ζωο αφοδεύω
Που σκέφτεται

Μελετώ Ιστορία
Λύρα ή Τόξο
Τη μνήμη

Είμ’ ο Κόσμος
Φριχτό παρανάλωμα
Κι είσαι –